Szereg niepowiązanych form, w których pomysłowe niuanse minerałów stworzonych przez wody kontrastują ze srebrzystymi kolorami skał tego górskiego pasma Madagaskaru, pomiędzy wrzosowiskiem drzewnym a wspaniałymi storczykami.
Park Narodowy Andringitra
Położone na północ od Zwrotnika Koziorożca i sto kilometrów od Oceanu Indyjskiego, ten łańcuch górski ma 62 km długości i średnio 3 km szerokości, największy szczyt to Body Peak o długości 2658 metrów.
Ściemniając się na końcach, łańcuch znika na południu, w pobliżu wzgórza Ivohibe, a następnie wznosi się ponownie, przybierając wygląd szczytu, który wznosi się do 2069 metrów.
Na północy rozpada się na szereg gigantycznych kopuł aż do zakola rzeki Zomandao.
Praktycznie Andringitra reprezentuje główny element, który ogranicza Wyżyny Wschodu.
W przeszłości ta wysoka bariera była schronieniem dla populacji Betsileo z nizin, kiedy musieli schronić się przed wtargnięciem Sakalavów lub Meriny.
Struktura Andringitra jest dość prosta, z ostrzem syenitowym lub granitowym, które różni się od północy do południa, pozostawiając różnicową erozję możliwość działania na najtwardszych brzegach, charakteryzujących się pęknięciami wzdłużnymi lub promieniowo rozmieszczonymi.
Największym zainteresowaniem przyrodniczym są szczegóły morfologiczne i obecność roślinności na różnych wysokościach.
Z północy na południe znajdują się różne jednostki morfologiczne, od wielkich monolitów północy, które osiągają 500 metrów wysokości, do murów obronnych centrum, a także górzysty grzbiet południa i szczyt Ivohibe na dalekim południu.
W zależności od tego, czy eksplorujesz ją ze wschodu czy zachodu, góra pokazuje świetne kontrasty.
Centralna część nadaje znaczenie nazwie łańcucha, ponieważ Andringitra oznacza pustynię kamieni.
Zalecane odczyty- Andrafiabe: najpiękniejsza jaskinia na Madagaskarze
- Nosy Be: co zobaczyć na wyspie na Madagaskarze
- Madagaskar: przydatne informacje
- Andringitra: łańcuch i park narodowy Madagaskaru
- Ankarana: park narodowy Madagaskaru
W rzeczywistości składa się z zestawu mas ukształtowanych przez bardzo silną erozję, czynnik, który wielu pamięta o Dolomitach.
Ta bariera stanowi front uderzeniowy dla wiatrów handlowych, które zapewniają wilgotność dzięki obfitym rocznym deszczom.
Kopuły i wały mają zbocza o różnicy wysokości kilkuset metrów, gdzie wypływ wody wykopał głębokie bruzdy.
To te naturalne rowki sprawiają, że wygląd góry jest niezwykły, napędzając wyobraźnię ludności i wzbudzając zainteresowanie turystów.
Tylko Itatiaia w Brazylii, ze swoim Agulhas Negras, jest w stanie znieść porównanie, pomimo mniejszego rozwoju.
Kamienne misy i sfinksy mnożą się na poziomie pęknięć lub zmian materiału.
Przeciwnie, zachodnia część to długi garb, który las atakuje i stopniowo obejmuje.
Sukcesja roślinności między 1000 a 2500 metrów odtwarza w miniaturze i na niższej wysokości 2000 metrów, co występuje u gigantów Afryki Wschodniej.
Bogaty w storczyki las orchidei ustępuje miejsca gęstej formacji, w której obfitują wspaniałe girlandy usnei.
Powyżej 2000 metrów zaczyna się wrzosowisko, w którym rośnie wrzos o kształcie drzewa, który osiąga minimum 3 metry, a maksymalnie 5.
Na centralnej kamienistej pustyni znajduje się dywan zimozielonych roślin, które kwitną we wrześniu, a następnie wchodzisz do zimnego obszaru, w którym odczuwa się mróz przez całą porę suchą, która trwa od lipca do października.
W 1925 roku Perrier de la Bathie uzyskał od francuskiej administracji, że to miejsce zostało uznane za chronione, tworząc rezerwat przyrody obejmujący 35 000 hektarów.
