Zawiera obiektyw fotograficzny do aparatów i opis różnych typów, które można zamontować na korpusie aparatu.
Funkcja obiektywu fotograficznego
Ten ważny element każdej kamery ma funkcję rejestrowania obrazu poprzez rekonstrukcję go na filmie za pomocą zestawu soczewek umieszczonych wewnątrz.
Soczewki te są poruszane za pomocą mechanizmu ręcznego za pomocą pierścienia ostrości umieszczonego na samym obiektywie lub w przypadku obiektywów z autofokusem dzieje się to automatycznie.
Istnieją kamery ze stałą optyką i lustrzanki, w których można zamieniać obiektywy, montując najbardziej odpowiedni komponent optyczny na każdą okazję fotograficzną.
Obiektywy są podzielone na dwie duże rodziny, obiektywy o stałej ogniskowej i obiektywy o zmiennej ogniskowej zwane „zoom”.
Długość ogniskowej obiektywu to odległość między centrum optycznym a płaszczyzną ogniskowania, gdy ogniskowanie jest ustawione na nieskończoność, ogólnie jest to pomiar wyrażony w mm pokazany z przodu obiektywu.
Chcąc wymienić rodzaje obiektywów stałoogniskowych, najczęściej używanych jako zestaw do lustrzanek, mamy: 28 mm zwany także obiektywem szerokokątnym lub szerokokątnym o kącie fotografowania 75 °, klasyczny 50 mm często oferowany jako podstawowy obiektyw aparatu odruch, który ma kąt ostrzenia 45 ° równy widokowi ludzkiego oka, 135 mm zwany teleobiektywem o kącie ostrzenia 20 °, 300 mm zwany teleobiektywem popchnięty pod kątem 8 °.
Widzimy więc, że wraz ze wzrostem odległości ogniskowej zmniejsza się kąt strzału. Wśród obiektywów szerokokątnych znajdują się również soczewki zwane (rybie oko), które o ogniskowych poniżej 28 mm mają bardzo szeroki kąt fotografowania, ale często zniekształcają obraz w kierunku krawędzi.
Obiektywy zmiennoogniskowe mają tę wielką zaletę, że zastępują wiele obiektywów o stałej ogniskowej jednym obiektywem, ponieważ ogniskową można dowolnie zmieniać.
Najpopularniejsze są 28–80 mm i 70–210, które w połączeniu ze sobą jako zestaw lustrzanki mogą pokryć ogniskowe od 28 do 210, co sprzyja lepszej regulacji kadru w zależności od fotografowanego zdjęcia.
Wśród wad należy stwierdzić, że obiektyw zmiennoogniskowy ma wyższą wagę i niższą jasność ze względu na mniejszy otwór.
Zalecane odczyty- Rozdzielczość druku cyfrowego: najlepsza dla każdego formatu
- Fotografia: podstawy, historia od analogowej do cyfrowej
- Sesja zdjęciowa: co oznacza, z czego się składa
- Aparaty cyfrowe: przewodnik, funkcje, zalety
- Jak robić piękne zdjęcia krajobrazów: wskazówki i techniki
Ten element soczewki składa się z ostrzy w kształcie tęczówki, ich otwieranie lub zamykanie jest kontrolowane przez pierścień na soczewce.
Jego głównym celem jest zwiększenie lub zmniejszenie ilości światła padającego na film oraz zwiększenie lub zmniejszenie głębi ostrości.
Regulacja przysłony odbywa się z uwzględnieniem wartości natężenia światła podanych przez miernik ekspozycji, który ma za zadanie zmierzyć ilość światła przechodzącego przez soczewkę.
Miernik ekspozycji pomoże ustawić optymalną kombinację przysłony i czasu otwarcia migawki, aby uzyskać idealną ekspozycję.
Głębia ostrości, która wskazuje na zdolność ustawiania ostrości na obiektach znajdujących się w różnych płaszczyznach, zależy od ogniskowej obiektywu i ustawionej przysłony.
Jeśli chodzi o pierwszy czynnik, ogniskową, możemy powiedzieć, że będzie potencjalnie szerszy, zaczynając od niskich ogniskowych (szeroki kąt) i będzie się zmniejszał wraz ze wzrostem ogniskowej.
Jeśli chodzi o drugi czynnik, aperturę, powiedzmy, że głębia ostrości wzrośnie poprzez zaciśnięcie przysłony (wyższe wartości) i zmniejszy się poprzez otwarcie przysłony (niższe wartości).
Większa głębia ostrości w przypadkach ma na celu lepsze ustawienie ostrości, gdy na przykład w warunkach słabego oświetlenia nie jesteśmy w stanie idealnie ustawić ostrości za pomocą odpowiedniego pierścienia.
Zastosowana optyka jest również bardzo ważna, zarówno w fotografii cyfrowej, jak i analogowej, charakteryzująca się mniej lub bardziej dobrym zniekształceniem, jasnością i aberracją chromatyczną, które wpływają na końcowy wynik.
Maksymalny otwór obiektywu jest równy ogniskowej podzielonej przez wewnętrzną średnicę obiektywu.
Im większy maksymalny otwór, tym jaśniejszy obiektyw, dzięki czemu przepuszcza więcej światła i robi wrażenie na filmie w krótszym czasie.
Ilość światła przechodzącego przez soczewki jest regulowana przez urządzenie zwane diafragmą, zwykle umieszczone wewnątrz soczewki.
Jego rozmiar określa głębię ostrości, a co za tym idzie ostrość.
Ekspozycja jest automatyczna we wszystkich modelach, zwykle z priorytetem przysłony; najbardziej zaawansowane modele umożliwiają interwencje naprawcze.
Cele obiektywu
Składają się z więcej niż jednego obiektywu, ponieważ jest to jedyny sposób na częściową korekcję aberracji optycznych.
W teleskopach wiele soczewek służy do korekcji aberracji chromatycznej i nazywa się je achromatycznymi.
Soczewki są zbudowane z różnych rodzajów szkła charakteryzujących się współczynnikiem załamania światła i krzywizną, która może być sferyczna lub asferyczna.
Krzywizna powierzchni charakteryzuje ich ogniskową, która będzie dodatnia w przypadku zbieżności i ujemna w przypadku rozbieżności.
Zastosowanie obiektywów różnych typów i ogniskowych, dodatnich lub ujemnych, umożliwia różne korekty i określa ich ogólną ogniskową (zawsze dodatnią).
Lustrzane soczewki
Nazywa się je katadioptrykami, a ich konstrukcja jest podobna do teleskopu odblaskowego Cassegrain.
W porównaniu do teleobiektywów mają tę zaletę, że zajmują niewiele miejsca i mają niewielką wagę.
Oprócz dwóch luster są one zbudowane przy użyciu soczewek o niskiej krzywiźnie, aby skorygować aberracje sferyczne i wesprzeć lustro wtórne.
Ze względu na niezwykłe aberracje pozaosiowe są one budowane tylko z ogniskowymi od 350 mm w górę.
Ze względu na konformację optyczną nie jest możliwe wprowadzenie do niej przepony. Co więcej, kształt rozmycia to pierścień zamiast koła.
Normalny cel
Soczewka o kącie pola podobnym do ludzkiego oka, o kącie pola od 43 ° do 45 °, jest uważana za normalną.
Rozszerzając zakres również na teleobiektywy szerokokątne i umiarkowane, można rozważyć kąty od 20 ° do 59 °.
W najczęściej stosowanym formacie fotograficznym Leica, zwanym 135, który ma ramkę o wymiarach 24 x 36 mm, obiektyw o ogniskowej 50 mm jest uważany za normalny, nawet jeśli najbliższy obiektyw miałby 43 mm, tj. Przekątna ramy.
W formacie 120 znanym jako 6 × 6 normalna ma obliczoną ogniskową 80 mm zamiast 85 mm.
Oczywiście w aparatach cyfrowych, w których wrażliwy element jest zwykle mniejszy niż 24 × 36, zwykły obiektyw jest krótszy niż 50 mm.
Ten typ jest również nazywany standardem, ponieważ był to obiektyw powszechnie dostarczany z nowymi aparatami.
Nie podlegają one aberracjom, takim jak obiektywy szerokokątne i telefony, a ponadto szeroko przetestowane i udoskonalone układy optyczne sprawiły, że są tanie i dobrej jakości. Jasność jest zawsze bardzo wysoka, wartości wynoszą zwykle f / 1.8 i f / 1.4.
Obiektyw szerokokątny
Zdjęcie wykonane przez soczewkę rybie oko po włosku z rybim okiem.
Obiektywy o większym polu widzenia lub krótszej ogniskowej niż zwykle nazywane są obiektywami szerokokątnymi.
Kąt widzenia wynosi od 60 ° do 80 ° dla szerokiego kąta, a także do 180 ° w ultraszerokim kącie i soczewkach rybiego oka.
Te ostatnie są tak zwane, ponieważ ze względu na niezwykle szeroki kąt widzenia obraz jest okrągły, jakby został uchwycony przez rybie oko. Dla 24 x 36 mm najbardziej klasyczny jest 24 mm, ale 35 mm i 28 mm są również powszechne.
Popchnięte soczewki szerokokątne wytwarzają bardzo zdeformowany obraz dzięki równomiernemu rzutowaniu wiązek światła na błonę, aż do utworzenia obrazu okrągłego.
Ich kąt widzenia dochodzi do 180 ° na 6 mm. Zniekształcenie można skorygować za pomocą projekcji prostej do ogniskowej 14 mm.
Gdy ogniskowa maleje, korpus obiektywu będzie zbyt blisko płaszczyzny ogniskowej, uniemożliwiając funkcjonowanie niektórych narządów mechanicznych wewnątrz aparatu.
Aby przezwyciężyć tę wadę, zastosowano retrofocus lub odwrócony teleobiektyw.
Składa się z rozbieżnej przedniej grupy optycznej i zbieżnej tylnej grupy, możliwe jest, że istnieją dodatkowe grupy centralne.
Szerokokątne soczewki przywracają zaakcentowaną perspektywę i podlegają odkształceniom beczkowym, w których linie opadające na krawędziach wyraźnie się zakrzywiają.
Ten typowy efekt szerokiego kąta pozwala na wyniesienie obiektu na pierwszym planie, tworząc ciekawe efekty twórcze.
Teleobiektyw lub daleka ostrość
Aby dowiedzieć się więcej, zobacz teleobiektyw.
Obiektywy o mniejszym polu widzenia lub dłuższej ogniskowej niż normalnie nazywane są teleobiektywami.
Kąt widzenia waha się od 20 ° do 5 ° lub mniej w skrajnych przypadkach. Bardziej właściwe byłoby nazywanie ich długim ogniskiem, gdy mają one normalny wzór optyczny.
Zgodnie z prawami optyki odległość między płaszczyzną optyczną a płaszczyzną ogniskowania nieskończoności jest równa długości ogniskowej, co dodatkowo wydłuża się przy ogniskowaniu na krótkich odległościach.
Zatem 500 mm miałoby ponad pół metra długości przy złym prowadzeniu i niewyważeniu w praktycznym użytkowaniu, zwłaszcza przy użyciu ręki.
Aby przezwyciężyć te wady, zastosowano teleobiektyw.
Składa się z zbieżnej przedniej grupy optycznej i nieco rozbieżnej tylnej grupy, mogą istnieć dodatkowe grupy centralne.
Ognisko to powoduje wyraźne powiększenie obiektu i powoduje silną kompresję pola, to znaczy przybliża obiekty, najwyraźniej zmniejszając odległości.
Ostrość
W celu wyraźnej wizualizacji obrazu skupia się na ustawieniu obiektywu w odpowiedniej odległości między płaszczyzną ogniskowania a fotografowanym przedmiotem.
W niektórych soczewkach nie ma zmiany długości, ponieważ operacja odbywa się poprzez przesunięcie jednej lub więcej grup optycznych wewnątrz samej soczewki.
Operacja odbywa się poprzez działanie na specjalny pierścień umieszczony na tubusie obiektywu.
Ostrość może być ręczna lub automatyczna, przy użyciu silnika umieszczonego wewnątrz aparatu lub samego obiektywu.
