Jakie są wyspami Pontine, co warto zobaczyć, historia, cechy fizyczne ziemi, najpiękniejsze plaże można pominąć i najlepsze wycieczki do zrobienia.
Jakie są wyspy Poncjańskie
Archipelag Morza Tyrreńskiego, na południe od Circeo, wyspy Pontine lub Ponziane są podzielone na grupę północno-zachodnią, Ponza, Gavi, Zannone, Palmarola, a na południowo-wschodnią grupę, Ventotene i Santo Stefano.
Z administracyjnego punktu widzenia zależą one od prowincji Latina w Lacjum.
Wyspy Ponza, Palmarola, Zannone i Gavi są częścią gminy Ponza.
Homonimiczna wyspa i wysepka Santo Stefano należą do gminy Ventotene.
Ponza jest największą z wysp Ponziane, zwanych także wyspami Pontyńskimi, znajduje się na Morzu Tyrreńskim, w Zatoce Gaeta.
Jest częścią prowincji Latina, w Lacjum.
Wyspa pochodzenia wulkanicznego jest głównie górzysta, osiąga maksymalną wysokość na południu z Mount Guardia, 280 m. s.l.m.
Wybrzeża są w większości wysokie, bardzo strome i postrzępione, szereg zatoczek i zatoczek, podwodnych jaskiń i skał, które sprawiają, że nurkowanie jest bardzo interesujące.
Stosy i klif Lucia Rosa są znane, a ich nazwa bierze się z faktu, który naprawdę wydarzył się pod koniec XIX wieku.
Dziewczyna o imieniu Lucia Rosa rzuciła się ze szczytu urwiska, ponieważ jej rodzina przeszkadzała w pragnieniu poślubienia miejscowego chłopca.
Zalecane odczyty- Anagni (Lazio): co zobaczyć
- Lacjum: wycieczki w niedzielę
- Vetralla (Lazio): co zobaczyć
- Ciociaria (Lacjum): co zobaczyć w historycznym regionie
- Alatri (Lazio): co zobaczyć
Ścieżką, którą można podróżować pieszo, można dotrzeć do pięknej plaży Cala Feola, z jej naturalnymi basenami, dwoma głęboko zamkniętymi zatoczkami, dostępnymi od morza bardzo wąskim przejściem.
Inną bardzo sugestywną zatoczką jest Cala Fonte, łatwo dostępna drogą lądową, chroniona skalistym cyplem, w którym rybacy kopali zbiorniki, kiedyś utrzymywali żywy połów oraz składali łodzie i narzędzia połowowe.
Wzdłuż wschodniego wybrzeża znajduje się Cala Inferno, ściana erodowana przez morze, wiatr i ruchy telluryczne, gdzie znajdują się pozostałości uciążliwych schodów, które schodziły z miasta Forna do morza, u podstawy nadal są widoczne wejścia do tuneli rzymskiego akweduktu, który przecinał wyspę i kontynuował do S. Maria.
Chiaia di Luna jest bardzo popularną plażą, paskiem piasku chronionym za klifem, niestety plaża jest często zamknięta dla publiczności z powodu niestabilności skały.
Wyspa była zamieszkana od epoki brązu i neolitu.
Fenicjanie jako pierwsi stworzyli stocznię towarową, Grecy rozpoczęli budowę pierwszych akweduktów, ukończonych następnie przez Rzymian.
Wyspa została podbita przez Volsci, starożytnego ludu włoskiego, pochodzą z nich wielokątne ściany wzgórza Madonny.
W czasach rzymskich wyspa początkowo miała powołanie wojskowe, później stała się złotym zamknięciem dla sławnych ludzi tamtych czasów, budowano wille i niezwykłe prace hydrauliczne.
Wraz z nadejściem chrześcijaństwa i prześladowaniami chrześcijan wyspa stała się miejscem wygnania i przymusowej degradacji niektórych z nich.
Po upadku Cesarstwa Rzymskiego nastąpiły wezwania Barbarzyńców i najazdy Saracenów.
Wyspa była domem benedyktyńskich i cysterskich osad, była ważnym ośrodkiem religijnym oraz okresami spokoju i narodzin na przemian z okresami, w których panowały niekwestionowane ataki piratów.
W 1454 r. Alfons z Aragonii wypędził mnichów z wyspy.
W 1477 r. Papież Sykstus IV przyznał wyspy pontyfikalne emphyteusis trzem neapolitańskim szlachtom, którzy zrzekli się swoich praw w 1484 r.
W 1542 roku wyspa została przekazana w lendzie Pier Luigi Farnese, której zadaniem była obrona jej przed atakami piratów, którzy nadal powodowali masakry i zniszczenia na wyspie.
W 1734 roku, Elżbieta Farnese dał Wyspy Poncjańskie do syna Karola III Burbona, króla Neapolu, który stał się prywatną własnością wysp koronnych.
Wprowadzono politykę dotyczącą ponownego zaludnienia i obrony wyspy.
W 1768 r. Wraz z królem Neapolitanem Ferdynandem IV rozpoczęto ważne prace publiczne w celu potwierdzenia suwerenności króla Neapolu wbrew roszczeniom państw papieskich.
W 1813 r. Wyspę zajęli Brytyjczycy, aż do 1815 r., Kiedy Traktat Wiedeński zwrócił wyspy Burbonom, ostatecznie w 1861 r. Wyspy zostały przyłączone do Królestwa Włoch.
W okresie faszystowskim wyspa stała się pograniczem ludzi przeciwnych panującemu reżimowi.
Co zobaczyć
Około 12 km na zachód od Ponzy znajduje się Palmarola, wysepka skał wulkanicznych otoczona przezroczystymi i głębokimi wodami.
Wyspa, rezerwat przyrody, jest uroczym miejscem zamieszkanym przez kilka osób tylko latem.
Nad skałą znajduje się kaplica poświęcona patronowi gminy Ponza, San Silverio.
Papież Silverio, wygnany z Palmaroli, gdzie zmarł, obchodzony jest 20 czerwca każdego roku.
Wysepka Zannone, najbardziej na północ wysunięty archipelag Pontyński, jest niezamieszkana i jest częścią Parku Narodowego Circeo.
Zannone różni się od innych wysp archipelagu tym, że tworzy go nie tylko skały wulkaniczne, ale także skały wapienne, jest również pokryty bujnym lasem dębowym i typowym śródziemnomorskim zaroślem, co czyni go idealnym miejscem do przejścia zwierzyny łownej i ogólnie dla fauny.
Najwyższym punktem Zannone jest szczyt Monte Pellegrino o wysokości 194 metrów.
Na wysokości 125 metrów znajdują się sugestywne pozostałości klasztoru benedyktynów z przylegającym małym muzeum i Domem Kustodii.
W pobliżu wyspy Ponza, oddzielonej kanałem o długości około 120 metrów, znajduje się wysepka Gavi, prawie całkowicie niezamieszkana, z jednym domem, najwyższy punkt odpowiada 101 metrom nad poziomem morza.
Pochodzący z wulkanu Gavi ma skaliste i poszarpane wybrzeże, bez plaż, w przeszłości wydobywano tam kaolin, w starożytnym kamieniołomie na północnym wybrzeżu.
Ventotene i Santo Stefano to wyspy pochodzenia wulkanicznego, podzielone pasmem morza o szerokości około półtora kilometra.
Wyspa Ventotene składa się głównie ze skał tufowych, a bazaltowe formacje skalne dominują na wysepce Santo Stefano.
Wyspy są stosunkowo jałowe, z przeważnie niskim zasięgiem, utworzonym przez typowy śródziemnomorski zarośla.
Podwodny krajobraz jest bardzo bogaty, również dzięki tunelom i wnękom, które otwierają się na skaliste ściany.
Wyspy te są częścią morskiego obszaru chronionego, Ventotene jest mniejszą wyspą, pośród zamieszkałych archipelagu Ponzian.
Niektóre znaleziska znalezione na wyspie świadczą o istnieniu ludzkiej osady z epoki brązu.
W czasach rzymskich Ventotene stało się bardzo przyjaznym miejscem odosobnienia dla niektórych „niewygodnych” przedstawicieli rodziny cesarskiej.
Giulia, córka Augusto, Agrippina Maggiore, Ottavia, Flavia Domitilla, została zesłana na Ventotene.
Na całym cyplu Punta Eolo znajdują się pozostałości dużej willi cesarskiej, zwanej Villa Giulia od pierwszego mieszkańca.
Centralna część willi wychodziła na morze, a zbocze na port.
Rzymski port, całkowicie wyrzeźbiony w tufie jest niezwykłym dziełem inżynierii morskiej, podobnie jak targ rybny, który znajduje się u ujścia portu, bardzo genialny system, który pozwolił na złowienie ryb przyciąganych przez słodką wodę, która została przeniesiona do basen wraz z wodą morską.
Z powodu braku świeżej wody zbudowano system pięciu cystern do zbierania wody deszczowej, działający grawitacyjnie, z dwóch głównych cystern, również w czasach rzymskich woda spływała do trzech mniejszych znajdujących się niżej.
Kolejnym okresem wzrostu i odnowy dla Ventotene był okres Bourbon.
Z tego okresu można podziwiać budynki XVIII-wiecznej architektury, które napotykamy spacerując po mieście, zamek, kościół Santa Candida, patrona wyspy i więzienie, które znajduje się na wysepce Santo Stefano, zamkniętej od 1965 roku i słynie z przyjmowania znanych osób, w tym Sandro Pertini.
Zwiedzanie z przewodnikiem odbywa się w zakładzie karnym, wzbogaconym w celach turystycznych i kulturalnych.
